Fianarantsoa naar Manakara met de trein

Dag 6

Dinsdag 29 april :

Zoals voorzien, héél  vroeg uit de veren…

Bagage inladen in de auto van Mamy, ontbijten, en op weg naar het sation.
We nemen vanuit het hotel ook een luchpakket mee + vele flessen water… Je weet maar nooit.  Op de trein zelf is niets te verkrijgen.

Officieel moest de trein om 7 uur vertrekken.

We zitten met de andere toeristen in klasse 1 . De andere wagons zijn voor de plaatselijke bevolking. Gelukkig toch, want wat ze allemaal meehebben … tassen met kippen, fruit, hout, motoronderdelen, emmers… Alles en iedereen daar op een hoopje… Velen richting één of andere markt, om hun waren te trachten  te verkopen.

Uiteindelijk vertrekken we om 8u15 ! Op weg met een heel oude trein,  (sommige rails dateren nog van  1896). 17 stops onderweg, 21 tunnels, 42 bruggen.  178 km lang , met een hoogteverschil van 1200 m. Er was gezegd aan het loket dat het traject zo’n 8 uur zou duren. We hadden wel al ander reistijden gehoord.

We hebben al vlug door dat er bij iedere stop rustig kon uitgestapt worden.

We worden er steeds overrompeld door verkopers en kinderen.  Kruiden, bananen, manderijntjes, gegrilde kip, gehaktballetjes, rivierkreeftjes, samosa’s, beignets, vis,  colliers, raffiamandjes.. Alles wat ze in de buurt kunnen plukken, of vangen, of maken,   wordt te koop aangeboden…

We worden aangesproken als Vasa…of blanke… soms opdringerig… om toch iets te kopen..

Op sommige stopplaatsen duurt het meer dan een uur, vooraleer de trein zich terug een weg baant door het prachtige landschap. Soms kreunend en knarsend  door het dichte oerwoud, tuffen we verder.  In andere stations wordt een goederenwagon aangepikt, waardoor de locomotief zich eerst moet loskoppelen. De goederenwagon wordt in ieder station beetje bijgeladen. Dit is in dit gebied dan ook de enige manier van transport, dat de mensen hier hebben. Dit alles vraagt tijd, héél veel tijd. Er is geen enkele andere weg die leidt tot dit dichte oerwoud.  Het openstaande raam deed me enkele keren kennismaken met dichte takken die door het raam zwiepten…

En toch is deze spoorlijn, de enige die nog een beetje normaal werkt.. !

Ondertussen heb ik ook al een bezoekje moeten brengen aan het toilet op de trein. Ik denk dat een beschrijving ervan overbodig  is…

Na het vele wachten waren we onze tel kwijt geraakt . Het hoeveelste van de 17 stations zijn we nu al ?  We wisten hoegenaamd niet hoe ver het nog was tot Marakana?

Om 18 uur was het donker. Het flauwe lichtje dat gans de dag gebrand had op de trein, was nu uit.

Vanaf dan rijden we verder volledig in het donker.   Licht trekt muggen aan, en hier zijn we in het gebied van de malariamuggen. De openstaand ramen (konden niet toe).  Dàt was de reden ! Velen hebben hun zaklamp mee. De onze ligen in de auto van Mamy….. mmm. De volgende stops, in het donker, het bleek geen probleem. Nog steeds joelende kinderen en verkopers…

DIt is ook het moment waarop we vinden dat we er nu wel gauw willen zijn. Niets meer te zien, en de oude houten banken, beginnen me wel beetje spierpijn te bezorgen..

Om 21u20 komen we aan. 5 minuten meer dan 13 uur, hebben we erover gedaan ! 

Gelukkig staat Mamy ons op te wachten. Hij heeft ervoor gezorgd dat we nog een warme maaltijd kunnen krijgen in het hotel. Nadien rijden we naar onze bungalow op het strand.

Wegens de beperking van de electriciteitscentrale , verwittigt men ons dat alle electriciteit om 24 uur uit gaat tot morgenvroeg.(dit elke dag).   Nog vlug een douche, het rode zand dat onderweg mijn gezicht gekleurd had wegspoelen, en dan voldaan moe in bed. Tijd om alle indrukken, emoties en bedenkingen beetje te verwerken…