Ranohira- Itafy

Dag 13

Dinsdag 6 mei  Ranohira – Itafyi

We verlaten het hotel de la Reine en rijden vandaag verder tot de zuidwestkust naar het badplaatsje Itafy.

Onderweg passeren we de streek van de saffier . Hier werden dorpen opgericht, allemaal in teken van de ‘blauwe koorts’. Het is hier echte een heel gevaarlijke streek. Hier zijn afrekeningen tussen moslims uit Sri Lanka en kopers uit Thailand schering en inslag. De toeristen wordt aangeraden hier niet te stoppen. Men ziet er ook veel gebarricadeerde huizen, om toch beetje de veiligheid te kunnen bewaren. De lokale mensen dachten hier rijk te kunnen worden, maar velen lieten de dood in zelfgegraven gangen, of kwamen om door dysenterie of malaria. De vindplaatsen worden gecontroleerd door zeboedieven en rijke particulieren. In 2004 werden nieuwe vindplaatsen gevonden in Ilakaka en Sakahara.  Maar door het onveilige gevoel, verdwijnen nu steeds meer dorpelingen naar de RN 7, waar het veiliger wonen is.

Wij rijden deze 2 dorpen vlug door. Zelfs Many voelt zich hier niet veilig…

We rijden maar door, want eigenlijk is gans de weg onveilig. Hier opereren bendes, die onverwacht uit de struiken komen, en met geweren de auto tot stilstand brengen. Ze maken de ruiten kapot, iedereen moet dan uitstappen, en moet alle bezittingen afgeven.  Raar gevoel, je voelt aan het rijden van Mamy, dat hij hier niet te langzaam wil doorrijden. Het is daarom ook, dat de meeste taxichauffeurs vòòr 18 uur, hun rit beeindigen,  Het is dan donker, en het gevaar groter. Als ze niet met toeristen op weg zijn, groeperen ze zich, en slapen op gekende , veilige plaatsjes.

Ofwel maken de 4x4 taxichauffeurs (kennen mekaar meestal), een groep met enkele taxibrousses.
Zo rijden ze dan in konvooi verder…Neen, die bendes vallen niet alleen de toeristen aan, maar in het donker zien ze niet of de 4 x4 auto’s toeristen aan boord hebben of niet.. Dus de taxichauffeurs alleen is ook gevaarlijk !

We rijden door steeds onvruchtbaardere streek, dor, en steeds kleinere hutten en dorpen. Dit vind ik van het ergste dat ik al gezien heb.. Maar Mamy had het ons gezegd : hoe meer naar het zuiden, hoe meer armoede.  We werden er alle 3 stil van…Je vraagt je af, hoe deze mensen hier kunnen blijven leven.. Kilometers ver met een kar, zelf getrokken,(want een zeboe hebben ze niet), met jerrycans naar de ‘dichtstbijzijnde’ bron, om water te halen.

We rijden door een dorpje waar ze rhum aan het stoken zijn. We weten van Mamy, dat dit kleine dorpje wel te betrouwen is. We worden overstelpt met mensen die rhum in plastieken (regecupereerde)  flessen door het raam aanbieden. We stappen toch niet uit, maar nadat Mamy even genipt heeft aan de fles, en zegt dat het goed is, kopen we 2 flessen rum ( 2 x 1,5 lit)  voor 10000 Arryari. Dit is ongeveer 3  €..

Rum maken..

Pruttelende vaten rhum...

Hierna kunnen we tenminste weer even rustig doorrijden..

De eerste baoba’s worden opgemerkt…

Piet vraagt aan Mamy om even te stoppen, om zo een baobab van wat dichter te gaan bekijken…

Mamy bekijkt Piet met een blik van : ben je gek ?
We zullen er de volgende dagen nog meer zien , zei hij, het is veel te gevaarlijk… Als ‘Vasa’ (vreemdeling of ‘witte’) , doe je dit niet… Ze beschouwen je als indringer… en weten dat je geld op zak hebt….  

Eindelijk komen we aan in Tolear , een grote toeristische  stad aan zee. Hier stappen we uit en bezoeken we een pizzeria voor een drankje en een hapje.

We zetten de weg verder via een route départementale, wat gelijk is aan een zandweg ! (vol putten natuurlijk)

Nog 40 km tot Itafy, een gekend badplaatsje. We willen er een nachtje bekomen van onze ‘nationale Parken’ bezoeken. Maar ook deze dag was nogal onverwacht zenuwslopend…

We vonden vlug een hotel, want dit was de enige wijziging in onze planning. We hebben het Parc d’Andringritta laten vallen, en in de plaats daarvan even naar zee…Het werd het hotel Le Parasidier, met een gezellige bungalow aan het strand als slaapplaatsje.

zoeken naar saffier