Madagascar: Nationaal Parc Ranomafana

Dag 9

Vrijdag 2 mei

Om 9 uur afspraak met onze gids in het nationaal Park Ranomafana.
Afspraak met de lemuren. Hier hopen we toch op!

We beginnen met een klim steil omhoog en weer even steil naar beneden. Dan komen we pas aan de officiële inkom van het Park. Deze is onderbroken , omdat hier vorig jaar een tropische storm de originele brug vernietigd heeft.

De gids, Mamy 2 (populaire naam hier ), begint met zijn uitleg.

In dit park zitten vele soorten lemuren, maar in een park van 40000 hectaren is het niet altijd zeker of je er tegenkomt. Het park is wel opgedeeld in 4 secties. Wij bevinden ons in zone 1.

We waren door Mamy 2, ook verwittigd dat we heel waarschijnlijk géén kameleons zouden zien. Deze bevinden zich hoog in de bomen overdag. En dan met hun camouflagetechniek, héél moeilijk te zien.
’s Avonds komen ze naar beneden aan de bomen. Maar hiervoor zouden we een nocturnewandeling moeten doen.
Het viel ons op dat onze gids steeds aan het telefoneren was. Hij stond in contact met de verkenners die lemuren probeerde te localiseren. Plots kwam er een mangoest over het pad gelopen. De gids deed een geluid na, en het diertje kwam naar ons toe. Toen het bemerkte dat we niets eetbaars hadden, was hij weg… Mangoesten zijn carnivoren, hebben dus scherpe tanden.

Iets nadien volgden we Mamy 2 , naar een plaats, héél steil, glibberig en dicht begroeid.
De verkenner had een eerste groep lemuren gelocaliseerd! Na hier wat foto’s genomen te hebben, keerden we naar het pad waar we plots van afgeweken hadden. Aan een iets rustiger tempo , even op adem gekomen. Dan alweer, in versneld tempo een andere kant heen. De verkenner had terug een groep lemuren gevonden. Deze lemuren waren bamboeeters. De eerste ware planteneters .

Men moet zich inderdaad haasten, want het had juist beetje geregend. Dan bewegen(vliegen of springen) ze zich vlug naar andere bomen, op zoek naar drogere blaadjes of plekjes.

Het is toch mooi om zien , hoe deze diertjes zich gewoon in de vrije natuur kunnen bewegen…

Géén kleine hokken, wel hectaren om zich in te verplaatsen…

Nadien vinden we nog de 2^de grootste lemurensoort van Madagascar. Ook een bamboeeter, maar leeft niet in groep. Er werden nadien geen lemuren meer gevonden, en we keerden langzaam aan terug naar onze vertrekplaats. Een prachtig regenwoud ! We hadden geluk gehad, want sommigen hebben al de pech gehad om op 4 uur tijd zelfs geen stukje van een staart te zien.

De wegen in zo een oerwoud zijn niet gemakkelijk… treden in hout of bamboe, soms wel 40 à 50 cm hoog. Piet en ik begonnen het te voelen in onze benen. Het laatste steile stuk … oef.

Ik was uitgeteld… Maar het heeft de moeite geweest, zeker en vast !

Terug in het hotel, even rust. Nadien naar de botanische tuin. Interessant om weten, van welke bomen de mensen hier allemaal gebruik kunnen maken… En dan nog gezwegen over de soorten fruit die hier gewoon in het wild groeien…

Het is ook zo , dat het nationaal park hier nu volledig beschermd is. De bevolking kan hier dus niet meer de vruchten van plukken. Dit kan je letterlijk en figuurlijk beschouwen.

Er is echter een overeenkomst dat de bevolking, nu ze het onaangeroerd moeten laten, wel een gedeelte van de inkomsten van toeristen krijgt. Gelukkig maar, zou ik zeggen.

Het zijn ook de bewoners die nu meewerken aan het bouwen van een nieuwe brug. Ze staan ook in voor het onderhoud van de toch soms wel noodzakelijke paden, die er toch hier en daar moeten zijn in dit mooie tropisch regenwoud.