Madagascar: Nationaal Parc Isalo

Dag 12

Maandag 5 mei : Parc Isalo

Om 8 uur afspraak met gids Vincent.

Hij stapt mee de auto in, en we rijden op een onverharde slechte weg, door een riviertje door naar 1 van de ingangen van het Parc

We stappen uit en klimmen eerst hoog de bergen in. We komen aan een grot met een lege metalen kist. Dit is van een kind geweest, die hier een eerste voorlopige begraafplaats gekregen heeft. De berg is heilig voor de bevolking. Het is een ritueel : eerst worden de doden begraven op een voorlopige begraafplaats. Nadien wordt een vaste begraafplaats uitgekozen. Bij dit ritueel wordt er dagen gefeest. Het aantal dagen feest hangt af van de rijkdom van de overledene. Hier, de metalen kist, wijst erop dat hierin een kind gelegen heeft met ‘rijke’ familie. Een “gewone’ overledene wordt in een houten kist begraven. We keken wat raar, maar Vincent zei ons direct, neem maar gerust foto. De kist is blijven liggen, zodat iemand anders deze gerust mag gebruiken. (…)

We zetten onze wandeling verder en bemerken een hoge hoop met stenen. Als je hierop ook een steen gooit, mag je een wens doen. (hebben we dan ook gedaan).
We klimmen hoog op een rots en zien een adembenemend landschap.
Nu zitten we op het hoogste punt. We dalen langzaam af naar het eerste natuurlijke zwembad, onder een waterval. Hier nemen we wat pauze, en Geert neemt zijn eerste badje.
We stappen een hele tijd verder op het plateau, en dan begint een lange, niet ongevaarlijke afdaling naar het dal. Hier wordt eigenlijk niet gezegd hoeveel meter we zullen dalen, wel hoe lang het ongeveer zal duren….Verstand op nul, en opletten dat je niet uitschuift.

Er stond niet voor niets, dat je toch ergens een goede conditie moest hebben, om deze 11 km durende wandeling te kunnen doen. We komen nu aan op onze picknickplaats. We genieten even van rust, en van de maaltijd die we voorgeschoteld krijgen. Hier zitten veel lemuren, die echt niet schuw zijn van de mensen. De bruine zijn de ergste. Er is er zelfs ééntje die het waagt om op tafel te springen, en probeert een banaan te pikken !(foto volgt later-staat op fototoestel zonder kabeltje :-). De Maki’s blijven meer op afstand.
Er wordt ons gevraagd, om a.u.b, géén eten te geven aan de lemuren. Ze worden hier zo aan gewend om eten te krijgen, zodat ze zelf niet meer de moeite doen, om hun eten in de bomen te gaan zoeken. Zelfs de genen van nieuwgeborene lemuurtjes zouden al veranderd zijn, zodat ze automatisch bij de mensen gaan om eten te schooien, in plaats van het eerst zelf te gaan zoeken. En dit is natuurlijk helemaal niet goed ! De lemuren hebben in de bomen bladeren en vruchten genoeg, en hebben deze nodig voor hun spijsvertering. Er zijn echter altijd toeristen die zich hier niet aan houden (vooral de Japanners die hier dan natuurlijk weeral een foto meer kunnen van maken).

We zetten onze tocht verder en volgen het riviertje tot aan een 2^de en een 3^de natuurlijk zwembad.

Het is enorm mooi. Steeds op en af tussen rotsblokken, over het riviertje, terug naar de andere kant van het riviertje, hoge trappen, dan weer stukje naar beneden enzovoort. Maar het is de moeite waard!

Uiteindelijk ; rond 15 uur , begeven we ons langzaam terug naar beneden. Het duurt nog een hele tijd vooraleer we terug op de parking zijn ,waar Mamy ons opwacht. We hebben 11 km afgelegd, in steeds afwisselend parcours. De conditie is nog goed, alhoewel ik het morgen wel beetje zal voelen, denk ik.